Detektywi, agenci FBI są najbardziej popularnymi postaciami w grach typu casual, czyż nie? Rola pianisty jest więc czymś nowym. Niestety, nasze nadzieje na poznanie całkiem nowego avatara rozwiały się, gdy okazało się, że to tylko przykrywka, a prawda jest taka, że mamy do czynienia z kolejnym detektywem ścigającym bandziora.

W rzeczywistości, Silent Nights: The Pianist toczy się jak każda, normalna gra HO, wypełniona jest sekretami, łamigłówkami i mini-grami. Szczerze mówiąc, łamigłówki to najlepsza rzecz w tej grze. Używając klasycznych zasad, deweloperzy wstrzyknęli trochę świeżości w łamigłówki i mini-gry. Sceny z ukrytymi przedmiotami są dobrze zrobione jednak zamazana grafika może odstręczyć zatwardziałych fanów gatunku. Obok łamigłówek, doceniamy także niezwykłe, dynamiczne zakończenie. Rzadko zdarza się dobra końcówka w grach HO, jednak ostatnie minuty Silent Nights: The Pianist zdołały przekazać trochę całkiem przyjemnego napięcia. Jak już wspomnieliśmy, wykonanie plastyczne jest zbyt zamazanie i rozmyte jak na tego typu grę. Oczywiście, nie żal nam motylków i kwiatów, ale przedstawione tu ilustracje są za ciemne nawet jak dla tego typu gry. Podkład muzyczny jest dobry, jednak nie bardzo dokłada się do wytworzenia odpowiedniej, posępnej atmosfery.

Na koniec, dzięki niezwykłym łamigłówkom, Silent Nights: The Pianist warta jest spróbowania. Jednakże, gra zawiodła jeśli chodzi o innowacyjność fabuły i daje nam szarą i zwykła opowieść detektywistyczną. Jeśli te wady nie będą wam przeszkadzać, dajcie jej szansę choćby dla zabawy z samymi łamigłówkami.